مطلبی تکون دهنده در خصوص زندگی مردم توی کشورای اسکاندیناوی!

سلام به همگی و روزتون خوش و خرم ایشالا! عرضم به خدمت تون که این مطلبی رو که میخوام براتون توی این پُست درج کنم، فکر کنم توی ماه تیر 95 اگه ذهنم یاریم کنه نیز نوشته بودم اما به خاطر اینکه تو همین چند روزه موضوعی پیش اومد که دقیقاً تموم نکته های نهفته توی مطلب برام زنده شد به نظرم اومد که شاید لازم باشه دو مرتبه براتون درج کنم و اما اون مطلب اینه که تو شمال اروپا منطقه‌ای به نام اسکاندیناوی وجود داره که کشورای این منطقه شامل سوئد، نروژ، دانمارک، فنلاند، ایسلند و جزایر فارو هستش و زبون مردم شون هم ریشه ش زبون آلمانیه. مردم اسکاندیناوی از نسل جنگجویان وایکینگ‌ ها هستن که اجداداشون تو زمانای قدیم، با کشتی به سرزمینای مختلف حمله و مایملک مردم رو غارت میکردن. اون زمانا گنده لات های شمال اروپا خیلی خرافاتی بودن بطوریکه خدایان وایکینگی مثه اودین و گرگ غول آسا فنریر رو ستایش میکردن. وایکینگ ها اعتقاد داشتن که اگه در جنگ کشته بشن، روحشون به بهشت وایکینگ‌ ها وارد میشه و همراه با سایر جنگجویان افسانه‌ای بر سر یک میز بزرگ چوبی میشینن و شراب ناب مینوشن و میخندن. اما هم اکنون نوادگان‌ شون تفاوتهای زیادی با اونا دارن. مردم اسکاندیناوی که به نوردیک‌ها معروف هستن بعنوان آدم‌هایی آرام و صلح طلب و در عین حال متفکر شناخته می‌شن که نه تنها مثل وایکینگ‌‌ها نون کسی رو از چنگش در نمیارن، بلکه با تکیه بر نظام اقتصادی منحصر به فردشون کاری کرده‌اند که تمام اتباع اونا بدون چشمداشت به مال بقیه، تو رفاه کامل زندگی میکنن. یه مؤسسه بین المللی به نام لگاتوم هر سال با بررسی عواملی مانند اقتصاد، کارآفرینی، سیستم حکومتی، تحصیلات، بهداشت و سلامت، امنیت فردی و اجتماعی، آزادی‌های فردی و سرمایه‌ اجتماعی در بین تمام کشورهای دنیا، لیستی منتشر می‌کنه که خوشحال‌ترین کشورهای دنیا رو به ترتیب معرفی می‌کنه. توی این لیست از شش کشور دنوردیک که نام بردم، تو سال ۲۰۱۴، نروژ عنوان اول رو داره، دانمارک چهارم ، سوئد ششم، فنلاند هشتم و ایسلند یازدهم هستش. به نظرتون چگونه مردمی که گرز و شمشیر به دست بودن، به سطحی رسیدن که می‌تونن کشورهای سردسیر خودشونو به این خوبی اداره کنن؟ اگه بخوایم کشوری داشته باشیم که فقر، تبعیض و جهل باعث نشه مردمش دائم به جون هم بیفتن، باید در تمام سطوح اجتماعی، اقتصادی و سیاسی عدالت برقرار کنیم و برای اینکه اندیشه‌های پوسیده از سر مردم کشورمون بپره باید به تقویت علم روز و دانشگاه‌ها بپردازیم، و همچنین اگه بخوایم شیوع یک بیماری مردم رو به وحشت نندازه باید زیر ساختای نظام سلامت و بهداشت رو به خوبی تو کشور پیاده کنیم، اگه می‌خوایم مردم کشور رفتار بالغانه‌ای داشته باشن باید به آزادی‌های فردی بها بدیم و در نهایت اداره تموم این امور نیازمند دولتی با ثبات هست که بدون شعار دادن، به مردم کشورش خدمت کنه. سیستمی که دولت‌های اسکاندیناوی برای اداره کشورها‌شون به کار می‌برن چیزیه که به مدل نوردیک معروف هست که خودشون از اون به عنوان سیستم رفاقتی نام می‌برن. بارزترین خصوصیتی که تو این سیستم وجود داره اینه که نفع عمومی بر نفع فردی ترجیح داده می‌شه. تو این کشورها، دولت ۴۰ درصد تا ۶۰ درصد از درآمد مردمو مشمول مالیات می‌کنه و البته مردم این کشورها بدون هیچ گونه کارشکنی و اعتراضی این مبلغ رو دو دستی به دولت تقدیم می‌کنن، چون می‌دونن که اگر کارشون به بیمارستان کشید یا به دانشگاه رفتن نیازی نیست پول پرداخت کنند. هر کس که پول بیشتری در بیاره باید مالیات بیشتری هم بده، بنابراین تو این نظام فاصله طبقاتی ایجاد نمی‌شه و اگه کسی مثلاً امشب شام مرغ داره، خیالش راحته که بقیه هموطناش مثل گربه تا کمر تو سطل آشغال فرو نمیرن. فقر که نباشه و هر کسی دستش تو جیب خودش باشه، بخش بسیار زیادی از جرم و جنایت هم خود به خود محو می‌شه و جامعه به امنیت می‌رسه و مردم فرصت می‌کنن وقت‌شون رو صرف کارهای مهم‌تری کنن. آگاهی یک شبه اتفاق نمیوفته! یا باید تجربه ش کرد و درونی بشه و یا با تفکر عمیق و برنامه ریزی حادث میشه. وقتی یک نفر تو بانک سپرده میذاره، این یعنی او توانمند هست  و مازاد درآمد داره و کسی هم که از بانک وام میگیره یعنی محتاج هستش. تو سوئیس، بانک ها ماهیانه یک درصد جهت حق نگهدارى پول از مشتریاشون می گیرن، ولی در عوض سود بانکی از وام گیرنده هاشون نمیگیرن. ولی بانکای ایران ، ماهیانه سودى حدود ٢٠ درصد به سپرده ثروتمندان اضافه میکنن و در عوض ٢٨ درصد بهره از وام گیرندگان یعنی همون محتاجان میگیرن!! بهشت مکان نیستش بلکه بهشت زمان هستش! بهشت زمانی هست که اندیشه های مثبت و میل به نیکی و عشق ورزی تو وجودمون هستش و جهنم هم مکان نیستش، بلکه اونم زمان هست، جهنم زمانی هست که اندیشه های منفی و کینه ورزی وجودمون رو آلوده میکنه.

عزت همگی زیاد.